Zaburzenia autoimmunologiczne opierają się na autoagresji organizmu. Pod wpływem czynników środowiskowych i genetycznych dochodzi do produkcji przeciwciał, służących w normalnych warunkach do walki z drobnoustrojami, które organizm kieruje przeciwko własnym, zdrowym tkankom. Wśród tego typu schorzeń dużą grupę stanowią problemy zlokalizowane w obrębie układu dokrewnego, związane z wydzielaniem hormonów, regulujących pracę całego organizmu. Ponadto aż 30% wszystkich chorób autoimmunologicznych stanowią choroby tarczycy – choroba Hashimoto (przewlekłe limfocytarne zapalenie tarczycy), choroba Gravesa-Basedowa (nadczynność tarczycy) oraz inne. Co istotne, schorzenia autoimmunizacyjne często występują w grupach. Mówi się wówczas o autoimmunologicznym zespole poliendokrynnym (ang. polyglandular autoimmune diseases – PGADs), na który składają się dwa zaburzenia oparte na autoagresji, a czasem nawet więcej. Wyróżnia się cztery typy zespołów, w większości z nich występują choroby tarczycy oraz cukrzyca, przy czym to właśnie cukrzyca typu 1 jest najczęściej schorzeniem ujawniającym się jako pierwsze. Aby rozpoznać konkretny zespół należy zdiagnozować u chorego dwa spośród przypisywanych do danego typu schorzeń:
Autoimmunologiczny zespół poliendokrynny typu 1:
Autoimmunologiczny zespół poliendokrynny typu 2:
Autoimmunologiczny zespół poliendokrynny typu 3:
Autoimmunologiczny zespół poliendokrynny typu 4: