Choroba Hashimoto to autoimmunologiczne zapalenie tarczycy, inaczej zwane przewlekłym limfocytowym zapaleniem tarczycy, które charakteryzuje się niedoczynnością gruczołu wewnętrznego wydzielania. Należy, obok choroby Gravesa-Basedowa, do jednej z najczęściej występujących chorób opartych na autoagresji organizmu, przy czym obie atakują ten sam narząd. Schorzenia te określane są jako choroby autoimmunologiczne tarczycy (ang. Autoimmune Thyroid Diseases – AITD) i występują u prawie 5% populacji. W tej grupie choroba Hashimoto jest nieco rzadziej spotykana niż choroba Gravesa-Basedowa. Niedoczynność tarczycy dotyka prawie dziesięciokrotnie częściej kobiety niż mężczyzn i są to głównie osoby między 30. a 50. rokiem życia. Występowanie jej zwiększa się wraz z wiekiem, choć diagnozuje się ją także u dzieci i młodzieży. Zauważa się także, że częściej dotyka przedstawicieli rasy białej (4,6%) niż czarnej (1,7%).
Choroba Hashimoto charakteryzuje się wolem tarczycy, czyli naciekiem limfocytarnym miąższu gruczołu tarczowego, co prowadzi do jego niedoczynności, a w konsekwencji zaburzeń funkcjonowania całego organizmu. Długotrwały proces chorobowy może prowadzić do zaniku narządu. Schorzenie przez pewien czas może przebiegać bezobjawowo z zachowaniem prawidłowych stężeń hormonów, następnie w badaniu krwi można stwierdzić zmianę stężenia jednego z nich (najczęściej tyreotropiny, która stymuluje tarczycę do pracy). Symptomy, jeśli już się pojawią, nie są charakterystyczne i często chory nie przypuszcza, że ma poważny problem zdrowotny. Do objawów choroby Hashimoto zalicza się osłabienie, zmęczenie, uczucie senności, szorstkość skóry, przybranie masy ciała mimo normalnego apetytu. W dalszym stadium dochodzi do symetrycznego powiększenia tarczycy, która jest niebolesna przy dotyku, czasem można wybadać drobne guzki w jej miąższu, a w 10–20% przypadków stwierdza się obecność wyczuwalnego wola.
Autoimmunologiczne zapalenie tarczycy wywołują czynniki genetyczne, środowiskowe, a także zjawisko zwane apoptozą, czyli samobójstwem komórek. Suma tych zjawisk prowadzi do sytuacji, w której komórki układu odpornościowego, limfocyty T zaczynają atakować komórki tarczycy, tzw. tyreocyty, prowadząc do ich obumierania. Podczas tego procesu wytworzone zostają różnego rodzaju przeciwciała przeciwko hormonom tarczycy, które prowadzą do ich niszczenia i niedoboru w organizmie. Zaburzenie to często współistnieje z innymi chorobami autoimmunologicznymi, co określa się jako autoimmunologiczne zespoły poliendokrynne (ang. polyglandular autoimmune diseases – PGADs). W ich przebiegu dochodzi do równoczesnego wystąpienia dwóch lub więcej chorób opartych na autoagresji.
Chorobę Hashimoto łatwo zdiagnozować na podstawie obrazu tarczycy oraz stężenia hormonów we krwi. Natomiast w związku z brakiem wyraźnych objawów, a także ich późną manifestacją rozpoznaje się ją dopiero po pewnym czasie lub przypadkiem, jeśli współistnieje z innymi schorzeniami. Leczenie jest proste i polega na codziennym przyjmowaniu leku, jakim jest sól sodowa lewoskrętnej tyroksyny (syntetyczny hormon). Wyjąwszy rzadko spotykane powikłania (chłoniak tarczycy, encefalopatia), choroba daje dobre rokowania, jeśli jest odpowiednio prowadzona. Nie ma jednak metody pozwalającej na pełne zahamowanie procesu autoimmunologicznego i powrót do zdrowia, dlatego leczyć się trzeba przez całe życie.
Choroba została pierwszy raz pierwszy opisana w 1912 roku. Dokonał tego japoński lekarz pracujący w Berlinie Hakaru Hashimoto, który zajmował się problemami tarczycy. Schorzenie pierwotnie zostało nazwane przez niego struma lymphomatosa. Hashimoto badając gruczoły zaatakowane autoagresją zaobserwował, że ich struktura jest bardziej spoista, a w miarę postępu choroby pogłębia się u chorych niedoczynność wydzielania dokrewnego. W badaniu tkanek tarczycy w powiększeniu mikroskopowym stwierdził obecność nacieków z limfocytów, które układały się w chłonne grudki. Ponadto dochodziło do rozrostu tkanki łącznej, zaniku pęcherzyków i metaplazji komórek pęcherzykowych. Ponad 40 lat później, w 1956 roku Roitt i współpracownicy stwierdzili, że u chorych na chorobę Hashimoto w surowicy krwi występują przeciwciał przeciwko tyreoglobulinie, czyli jednym z hormonów tarczycy. W 1985 roku Czarnocka dokładniej zdiagnozowała wszystkie, występujące w przebiegu schorzenia, antygeny, potwierdzając teorię o autoimmunologiczności podłoża tej choroby.
I want to guest post on your site; What is your post price?
Waiting for your reply
Thank